Nic nie muszę wszystko mogę od 36,90 zł Modna koszulka z Kolekcji 2023 Rozmiar S Odkryj oferty Ceneo. Szukaj Popularne. Koszulki Męskie Adidas Ten spokój, że nigdzie nie muszę biec, niczego nie muszę gonić, że mogę po prostu dziś być. Żadnych spotkań. Rodzina wyjechana w różne wakacyjne strony. Cisza w domu. Ale to nie tylko to. Bo poczułam, że pranie w łazience, podzielone już wczoraj na łazienkowej podłodze na trzy kupki, w zasadzie spokojnie poczeka. Nie oceniaj mnie pochopnie, Widzisz to, co powierzchowne Nie znasz mnie, siebie też Mogę mieć rogatą duszę, Mogę wszystko, nic nie muszę Pragnę żyć z całych sił Chce spróbować każdy smak całe życie jest przede mną, właśnie tak To mój czas! Płacz niech cię nie zadławi, a czyjś uścisk bratni Nie wyda się" Piosenka o - Pogodno "trzy, cztery, i.. uczysz mnie co dzień, jak się łapać słowa i pokazujesz, jak mam nie zwariować ale mi to nie przeszkadza, ja z Twym zdaniem się nie zgadzam zapytaj raczej, czego tu nie robię, aby Cię chytrze" TOP 5 DŁUGOTRWAŁYCH PODKŁADÓW: 1. GOLDEN ROSE TOTAL COVER (39,90 PLN /30ml) Podkład Golden Rose Total Cover to najtańszy podkład w moim Top 5, jednak nie najgorszy. Przepięknie wygląda nałożony na bazę Wibo Unicorn Tears, bazy rozświetlające a nawet na zwykły krem nawilżający. Przypudrowany utrzymuje się na mojej suchej Mogę wszystko Mogę wszystko Mogę! Mogę! [Przejście] Pośród pustych twarzy, przekreślając lepszy czas Mając za nic drogowskazy, nie chcąc żadnych bagaży [Refren] Mogę wszystko Mogę PavY4. Miewasz na pewno dni, w których wszystko układa się po twojej myśli, prawda? Przejeżdżasz przez miasto na zielonym świetle, uśmiechnięty sprzedawca wyciąga spod lady najładniejsze truskawki, w pracy akceptujesz wszystkie ciągnące się miesiącami projekty, a w domu masz porządek i ugotowany obiad. Mam taki czas właśnie teraz! Życie rzuca mi pod stopy najpiękniejsze prezenty. A ja… oddycham pełną piersią, rozkoszuję życiem, smakuję wszystkie przyjemności, pełna zachwytu i wdzięczności, że to mnie właśnie teraz spotyka. Bez rozmyślania, co potem, kiedy to się skończy, dlaczego tak. Wręcz odwrotnie, wiem, że zasłużyłam i korzystam, dopóki mogę! DOCENIAM! Dziś kończę 36 lat i nigdy nie byłam szczęśliwsza. Myślałam o tym wczoraj, siedząc na pomoście na wyludnionej plaży w Rzucewie. Wiele lat temu, gdy byłam zwariowaną nastolatką z wielkimi marzeniami w głowie, miałam nadzieję, że jak będę dorosła, będę właśnie w tym miejscu, w którym jestem teraz. Wbrew temu, co planowałam – a planowałam przecież być wielką aktorką lub reżyserem (!) – wiedziałam, że największe szczęście da mi szczęśliwa miłość i świadomość, że nikomu nie wyrządziłam krzywdy. I chciałam mieć tyle pieniędzy, żeby mi nie zazdroszczono, ale by starczało mi na wszystko, co mi do świętego spokoju potrzebne. I dziś ten plan się spełnił. Mam wokół siebie ukochanych ludzi, dla których jestem całym światem – i którzy są całym światem dla mnie. Podróżuję, spełniam marzenia, nie zostawiając trupów po drodze. Co więcej, mogę nie pójść do pracy i zamiast tego leżeć na plaży, gdy jest upał. Mogę przytulać się do woli z ukochanymi dziećmi, zamówić obiad z restauracji, gdy nie mam siły gotować. Mogę żyć i pracować, bo lubię, a nie tylko musieć pracować, by żyć. Usłyszałam wczoraj nową piosenkę Nosowskiej w radio i ona tak bardzo, bardzo pasuje do mnie z teraz! „Życzymy sobie i wam, by nas było stać na święty spokój, szczęścia ile się da, miłości w bród i mądrych ludzi wokół”… Nie potrzebuję żadnych fajerwerków, żadnych gwiazdek z nieba, zwrotów akcji i wspaniałych niespodzianek. Najlepiej, by tak właśnie, jak dziś, zostało już na zawsze! Od wielu lat, zamiast listy prezentów, w okolicach urodzin układam w głowie list dziękczynny – do mojego życia. Tak wiele mam: pięcioro zdrowych, dobrych dzieci, wspaniałą rodzinę, kochanego męża, satysfakcjonującą pracę, zdrowie, podróże, ukochany dom. A ostatnio… Rok 2018 był ze wszech miar graniczny dla naszej rodziny. Widziałam niesprawiedliwą śmierć i bezdenną rozpacz, czułam potworną bezradność i obezwładniający żal, gdy nic nie mogłam pomóc. Zaraz później strach o finansową przyszłość całej rodziny. Praca w pocie czoła, setki godzin bezsennych nocy, w których prześladowały mnie wszelkie kataklizmy, potwory, tylko czyhające na nasze potknięcie. Był czas, gdy włosy wychodziły mi garściami i organizm buntował się przeciw stresowi. Ale to już za nami. Jedną naukę wyniosłam z tamtych strasznych dni – trzeba żyć, tu i teraz, nie odkładając niczego na później. Korzystać z tego, co życie przynosi i rozkoszować się każdą maleńką, dobrą rzeczą, doceniać najprostsze przyjemności, widzieć piękno w skrawku – a nie w całokształcie. Dziś to nastawienie procentuje, albo tylko tak mi się wydaje. Wychodzę do świata zaangażowana, pełna energii, ufności i nadziei licząc, że odwdzięczy mi się tym samym. Przechodzę nad ludzkimi słabościami, nie jestem małostkowa, nie rozpamiętuję, nie zazdroszczę i spodziewam się być traktowana tak samo – jak człowiek, pełen wad, ale z sercem na dłoni. I jestem miła – to bardzo ważne – dla wszystkich. W ten sposób, najprostszy sposób, można uczynić czyjś dzień trochę ładniejszym. A to nic nie kosztuje! Mam wrażenie, że z biegiem lat praktycznie nic się nie zmieniłam. Nadal jestem zwariowaną gadułą w gorącej wodzie kąpaną, często zachowuję się jak beztroska nastolatka.. no i co? Wiem, że to nie wiek stanowi o tym, co komu przystoi – ale wyczucie sytuacji. Czasem beczę ze złości jak pięciolatka, by za chwilę być odpowiedzialną mamą. Takie jest życie, tacy są ludzie – zbudowani z emocji, których nie można powstrzymywać, bo, gromadzone, kiedyś wyleją falą nie do powstrzymania… Wolę też być sobą, niż wpisać się w kanon kobiety trzydziestosześcioletniej, która nie może ubrać krótkich szortów czy eksponować nieopalonego i zbyt dużego brzucha, bo „co ktoś pomyśli”. Olać to! Czuję się piękna tak, jak wyglądam, ze wszystkimi niedoskonałościami, bo po prostu taka jestem i nie chcę się zmieniać w imię cudzego ideału. Po wielu latach odkryłam bowiem prawdę: nie spodobam się wszystkim. I przecież – w gruncie rzeczy – nigdy mi na tym mi zależało! To jedno właśnie się we mnie zmieniło. Im jestem starsza, tym pewniejsza siebie. Znam swoją wartość, wartość mojej pracy i cenę mojego czasu. Co nie znaczy, że zawsze przeliczam to na pieniądze, ale – wyciągam z niego emocje, choćby satysfakcję i radość z udzielonej pomocy. Czerpię z życia pełnymi garściami i każdą chwilę celebruję tak, jak na to zasługuje. Staram się nie pędzić, nie skupiać na pogoni za króliczkiem, który zawsze niby jest już o krok, a rzeczywistości – zawsze poza naszym zasięgiem. Życie jest zbyt piękne, bym miała je na pogoń zmarnować. Zbyt dobre, miało tak szybko przeminąć. Dzisiaj wiem, że nic nie muszę, a wszystko mogę, jeśli tylko chcę. Warto było czekać na tą świadomość 36 lat! PS Cudowne, codzienne, niesztampowe fotki zrobił nam najlepszy Rafał – <3 Śnieg na krótko zawitał w tym roku, a teraz czuję się, jakby wiosna była wokół mnie. Trochę mrozu, słońce przez szyby daje czadu i trzeba zasłaniać okna bo normalnie przeszkadza. Próbowałam , z Nowym Rokiem , zrobić jakieś postanowienie. Nie zrobiłam. wiem z doświadczenia, że jak już coś postanowię, to stanie się to niemiłym obowiązkiem. Coś podobnie, jak lektury w szkole. Póki nie nazywa się lekturą, książka całkiem dobra, świetnie się czyta. Jak już zadane przez nauczyciela, czuję opór. Głupie to może ale tak mam. Usiadłam przy kawie i pomyślałam tak. - Miło będzie jak uda mi się ćwiczyć, zumbować, z kijkami chodzić, w miarę systematycznie. Nie ma musu, ma być przyjemność. Jedno dobrze wymyśliłam, to gdy w nocy spać nie mogę, ćwiczę brzuszki. Niech chociaż jest z tego jakiś pożytek :) - Cieszę się też, że papierosy nie są już dla mnie tak ważne jak były. Jeszcze dwa tygodnie temu, paliłam paczkę na 3 dni. Dzisiaj już starcza na 4 dni. Wspomagam sie co prawda elektronikiem ale to bardziej po to by w ręku coś trzymać. I może osobom niepalącym wydaje się śmieszne, to dla mnie i tak jest to wielki sukces. To też nie mus, chcę być zdrowsza i jak się uda to będę cholernie się cieszyć. - Przy którymś upiciu łyczka kawy, zaświtało, że i do teściowej częściej trzeba zaglądać. Niby odwiedzam ale , że mieszka na uboczu, rzadziej niż do innych. To też nie jest postanowienie, tak po prostu powinno być bo po pierwsze, jest to mama mojego męża, po drugie, jest dobrą kobietą, po trzecie, lubię teściową :) I to są takie trzy tematy, które najbardzie j tkwią mi w głowie. Sporo drobniejszych, wedle czasu i umiejętności tez zrealizuję. Ale nie muszę, nic na siłę. Po prostu chcę. Jedno nie uda się na pewno. Porządek w folderach na kompie. Pod tym względem nie umiem się jakoś do tego zabrać. I w sumie nie muszę, tylko drażni mnie szukanie , gdy czegoś potrzebuję. Z tym szukaniem to chyba tak od urodzenia mam, jakiś błąd u mnie . Coś nie zaskoczyło, jak powinno :) W sumie całe życie, zawsze czegoś szukam. Już się przyzwyczaiłam ale zegarka, który schowany został kilka lat temu, do dzisiaj nie znalazłam. Brak mi zorganizowania. Spontanicznie coś zrobię i finał. Sporo u mnie działania na spontan. Czasami to dobrze ale bywa, że potem żałuję. Nie potrafię się tego pozbyć. Niektórych cech charakteru nie potrafię zmienić. A może to się nie da, może muszę nauczyć się z tym żyć? Nie wiem. O nas O nas Kontakt Blog Na skróty Sklep Pomoc Regulamin Polityka prywatności Polecamy iSing dla wykonawców Karaoke dla klubów Impreza karaoke Aplikacje iSing iSing Plus Znajdź nas Facebook YouTube Twitter NK iSing to pierwszy i jedyny polski serwis karaoke z prawdziwego zdarzenia. Dołącz do wielkiej społeczności i nagrywaj własne wersje popularnych piosenek z ogromnej bazy profesjonalnych podkładów. Za darmo! Polecane: ostatnia nadzieja, Szary świat, Złote Tarasy, Mamo tyś płakała, Ale jazz!, mam kogoś lepszego (Skytech Remix), Hallelujah (wersja po polsku), Szampan, Sen we śnie, Lovely (with Khalid) © 2009 – 2020 iSing Sp. z Budzę się w niedzielny poranek z przerażeniem i całą listą zadań, które MUSZĘ dziś zrobić, bo inaczej… No właśnie co? Przypomniały mi się stare (niedobre) czasy, kiedy takie poranki były zdecydowanie częstsze. Co się zmieniło? Zaczęłam trochę mniej od siebie wymagać i przestałam stawiać przed sobą cele nierealne do osiągnięcia. Jednak nadal w moim słowniku występują bardzo często słowa: MUSZĘ i POWINNAM. Bardzo mocno wierzę w słowa i wiem, że mają niesamowity wpływ na nasze życie. Zwłaszcza te, które wypowiadamy sami do siebie. Dlatego od całkiem niedawna zaczęłam zwracać uwagę na wszystkie „muszę”, „powinnam” i zastępować je słowem „mogę”. Bo mogę, ale na pewno nie muszę. I właśnie o tym jest ten wpis. Przez ostatni tydzień robiłam mały eksperyment. Na sobie. Chciałam sprawdzić, jak często mówię, że muszę albo powinnam coś zrobić. Zaraz potem gdy złapałam się na mówieniu „muszę”, pytałam samą siebie, czy aby na pewno muszę to coś zrobić. I czy mogłabym zastąpić słowo „muszę” innym słowem, np. chcę, mogę. Przerażające było to, że ja właściwie mówię tak do siebie cały czas! Muszę zrobić pranie, muszę wstać, muszę napić się wody, muszę iść do pracy, muszę zjeść, muszę napisać artykuł na bloga, muszę, muszę, muszę… Wygląda na to, że moje życie to jakieś więzienie, w którym wszystko co robię jest z musu i nie ma tu żadnej wolności, pomimo, że jest to jedna z ważniejszych wartości, które cenię… Co za paradoks! Uwielbiam czuć się wolna, a sama narzucam sobie ograniczenia, które tej niezależności mnie pozbawiają! Czym dla mnie jest wolność? Nie wiem, czy uda mi się wytłumaczyć jak ja odczuwam wolność, ale spróbuję. I tak, chodzi mi o odczuwanie wolności a nie jej zrozumienie 🙂 Wolność to dla mnie wolny wybór, poczucie niezależności i decydowania o sobie samej. Myślę, że dlatego tak bardzo kocham rower (a wcześniej namiętnie biegałam), bo mogę pojechać gdziekolwiek chcę i jestem zdana na siebie, na siłę własnych mięśni. No i ten wiatr we włosach 🙂 Uderzające w tym małym eksperymencie było to, jak często wyznaczam sobie rzeczy do zrobienia i zapominam, że MOGĘ je robić, że wcale nie muszę. Nikt nie stoi nade mną z kijem, rozliczając z każdego zadania z listy. Nikt, oprócz mnie samej. Nie, nie zrezygnuję z listy zadań 🙂 Lubię je i uważam, że są mi potrzebne. Przez lata sprawdzały się świetnie i pomagały mi realizować moje plany i marzenia. Jedyne to, co chcę zmienić to moje podejście. Od jakiegoś czasu moje listy zadań noszą tytuły: „Mogę, nie muszę”, zamiast: „Do zrobienia” 🙂 Wszystko po to, bym nie zapomniała, że mogę robić te wszystkie rzeczy i chcę je realizować, ale wcale nie muszę tego robić. To mój wybór. Mogę pisać bloga, mogę pisać książki, mogę chodzić do pracy. Mogę robić to, co lubię 🙂 To jest wybór i to jest wolność! A czy Wy zwracacie uwagę jak do siebie mówicie? Bardziej musicie? Czy możecie? 🙂 TRANSKRYPCJA: Ilekroć słyszę, że mogę wszystko tylekroć gdzieś z tyłu głowy zapala mi się czerwona lampka wątpliwości: „Really? Mogę wszystko?” „Naprawdę mogę osiągnąć wszystko o czymkolwiek bym nie pomyślał? No to zróbmy eksperyment: chciałbym zostać światowej sławy baletmistrzem. Takim, którego zwiewny taniec porywa tłumy, zapiera dech w piersiach i dla widzów jest przeżyciem mistycznym! Obiecuję, że będę długo i wytrwale ćwiczył. Kupię sobie baletki i jedwabny trykot. Wezmę prywatne lekcje u najlepszych, będę studiował aerodynamikę baletowych ruchów i teorię rytmiki… Włożę w to olbrzymi i konsekwentny wysiłek… I co? Jak myślisz? Uda mi się?. Odpowiedź wydaje się oczywista – otóż nie uda mi się zostać światowej sławy baletmistrzem nie tylko dlatego, że osobiście nie znoszę tańczyć. Również nie dlatego, że brakuje mi predyspozycji psychicznych i fizycznych do tego, by to zamierzenie zrealizować. Przyczyną dla której szanse na zrealizowanie tego zamierzenia są bliskie zeru jest głównie to, że nie wszystkim wszystko się może udać. Jeśli nie wierzysz – sięgnij do statystyk. Otóż nie wszyscy zostają milionerami, gwiazdorami kina, czy miss świata. Komuś i owszem to się może udać i są tacy, którym się to udaje. Jednak wraz z pojawiającym się w przestrzeni szczęśliwcem musi siłą rzeczy pojawić się cała masa tych, którym się nie udaje. Zwycięzca jest zwycięzcą między innymi dlatego, że wokół niego jest cała masa przegranych. Spróbuję wytłumaczyć ten mechanizm posługując się prostym przykładem. Otóż kiedy jeszcze bylem dziennikarzem, jedne z moich nauczycieli, przedstawiciel starej dziennikarskiej i już nieistniejącej szkoły opowiadał mi o pewnej hiszpańskojęzycznej gazecie, która w całej swojej historii nie zorganizowała na swoich łamach ani jednego konkursu dla czytelników. Kiedy zapytano redaktora naczelnego, z czego wynika taka a nie inna redakcyjna polityka odparł, że każdy konkurs tak naprawdę przynosi więcej złego niż dobrego. Otóż, kiedy w prasowym konkursie ogłoszonym w gazecie czytanej przez sto tysięcy czytelników można wygrać ekspres do kawy, to w finale tegoż konkursu otrzymujemy jednego zadowolonego obdarowanego ekspresem czytelnika i dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięciuset dziewięćdziesięciu dziewięciu rozczarowanych. Każdy zwycięzca generuje przegranych. Na tym polega życie. A to z kolei oznacza, że nie wszyscy mogą wszystko. I owszem wszyscy mają potencjał osiągnięcia wszystkiego, lecz nie wszystkim będzie dane z tego potencjału skorzystać. Ale przyjrzyjmy się innemu implementowanemu nam przekonaniu – mówi ono, że jeśli stworzymy biznes z odpowiednią wizją, talentem, samozaparciem i konsekwencją to osiągnięcie sukcesu prędzej czy później tak czy siak nastąpi. Że stosując odpowiednie techniki zarządzania, kompletując kompetentny zespół w efekcie otrzyma się nagrodę pod postacią świetnych wyników. Jednak – na co zwraca uwagę Kahneman – „porównywanie spółek lepiej i gorzej sobie radzących to w znacznej mierze porównywanie spółek, którym się bardziej lub mniej poszczęściło.” Istnieje bowiem czynnik ślepego trafu, odpowiednio skonfigurowanych szans i okazji oraz przepotężna siła zbiegu okoliczności, które wszystkie razem są tak samo decydujące, jak talent, umiejętności i wizjonerski pomysł. Jednym się udaje innym nie. Jedni osiągają „wszystko”, a drudzy niestety nie. Ale jest jeszcze jeden czynnik, który stawia pod znakiem zapytania prawdziwość obietnicy, karzącej nam wierzyć w to że osiągniemy cokolwiek sobie wymarzymy. Otóż istnieje jeszcze pozycja startowa. Stan zastany. Poziom, czy miejsce w życiu i świecie z którego do tego obiecanego „możesz wszystko” startujemy. Nie wszyscy mamy dokładnie taki sam układ szans i możliwości na początku drogi. I sięgnę tutaj wyłącznie do jednego przykładu – otóż miałem okazję kiedyś pobyć przez chwilę w szpitalnym oddziale onkologii dziecięcej. I powiem ci jedno – kiedy widzisz kilkuletniego dzieciaka z ogoloną głową, który po dializie jest tak słaby, że nie jest w stanie samodzielnie wdrapać się na inwalidzki wózek to ostatnią rzeczą, która przyjdzie ci do głowy jest przekonanie, że wszyscy w życiu mogą wszystko! Bo dzielą nas nie tylko talent i predyspozycje, nie tylko życiowe szczęście i otwierające się przez nami okazje, ale też właśnie możliwości. Życie nie jest sprawiedliwe – możliwości nie są równe, nigdy nie były i nigdy też nie będą. Co zatem zrobić? Co począć z tak fatalnym, jak by się mogło wydawać założeniem. Otóż najgorsze co możesz zrobić to nie robienie niczego. To poddanie się jakże bezpiecznemu dla naszego ego wytłumaczeniu, że przecież nie ma po co się starać, bo i tak śmietankę życiowego tortu zgarnie jeden zwycięzca otoczony potężnym wianuszkiem przegranych. Wówczas popełniasz dokładnie taki sam błąd, jak wtedy kiedy wierzysz tym wszystkim scenicznym motywatorom przekonującym że możesz osiągnąć sukces w balecie. Tyle, że teraz ten błąd jest w drugą stronę. Z jednej skrajności wpadasz w drugą. Z ekscytującego napompowania motywacji sukcesu wpadasz w usypiającą apatyczną stagnację, karmioną nieustannym przekonującym wytłumaczeniem, że i tak nic się nie może udać. I wielu ludzi idzie tą drogą. I czynią w ten sposób sobie taką samą krzywdę, jaką czynią sobie mamiąc się mrzonkami o nieskończonych możliwościach, wizją bogactwa, sławy, popularności i innych iluzji. Rezygnują z robienia czegokolwiek, przez co sami sobą podtrzymują istnienie tego dualnego oszukańczego systemu, na którego jednym biegunie jest obietnica zwycięstwa, a na drugim gorycz przegranej. Każde ekstremum jest zawsze złe. Niezależnie od tego z której jego strony stoisz, po której się opowiadasz i w jaki ekstremizm wierzysz. Bo życie, nasze życie tak naprawdę w 99% przebiega pośrodku. Pomiędzy tymi dwoma skrajnościami. A pośrodku istnieje pewien rodzaj kompromisu, który zawieramy z naszym własnym życiem. W tym kompromisie nie wierzymy ani w to, że możemy wszystko, ani też w to, że nie możemy nic. Nie mamimy swego mózgu obietnicami wziętymi z kosmosu, których spełnienie graniczy z cudem, ale też nie poddajemy się nurzając w wegetatywnym nicnierobieniu. Nie wierzymy krzykaczom obiecującym świecidełka, ale też nie wierzymy tym z naszych znajomych, którzy, chcąc usprawiedliwić własną niemoc, nas również do takiej niemocy usiłują przekonać. Bo statystycznie niskie prawdopodobieństwo zarobienia milionów nie oznacza wcale, że nie możesz zarabiać więcej niż teraz. Nikła szansa na to, że zwiążesz się z miss czy misterem świata nie oznacza, że nie możesz znaleźć świetnego, kochającego partnera, z którym spędzisz satysfakcjonujące, pełne przyjaźni i wsparcia życie. To, że raczej nie zostaniesz astronautą podbijającym przestrzeń kosmiczną w poszukiwaniu nowych planet i kosmitów, nie oznacza, że nie możesz w życiu wykonywać satysfakcjonującej pracy, którą po prostu lubisz. Bo wbrew pozorom, możemy naprawdę wiele, a mówiąc precyzyjnie: zazwyczaj możemy dokładnie tyle ile jest nam potrzebne by znacznie polepszyć swój los. Bo ile tak naprawdę potrzebujesz samochodów? Siedem, dwadzieścia, a może pięćdziesiąt? A ile mieszkań i willi z basenem? Na pewno trzy czy pięć? Masz może zdolność bilokacji, by móc w jednym czasie korzystać w tych wszystkich aut i apartamentów? A ile potrzebujesz jedzenia? Na pewno codziennie rano musisz jeść jajecznicę z truflami, a co wieczór homara? Wbrew pozorom to nie my potrzebujemy tych wszystkich rzeczy, a wyłącznie nasze ego. My tak naprawdę do spełnionego życia nie potrzebujemy aż tak wiele jak nam się wmawia. Oczywiście w posiadaniu nie ma niczego złego – rozumny milioner tworzy miejsca pracy i sprawia, że iluś ludzi żyje dzięki jego sprytowi, szczęściu i pracy. Jednak ten sam milioner zarabiający wyłącznie dla samego zarabiania jedynie trwoni swój potencjał. Nie ma w tym wówczas niczego dobrego. Podobnie jak niczego dobrego nie ma w biedzie. Bycie biednym nie jest godne naszego człowieczeństwa, naszych potrzeb oraz możliwości niesienia pomocy innym. Pamiętasz co mówiłem o skrajnościach – są po prostu złe, niezależnie od tego po której ze stron się sami lokujemy. I tak samo złe i nieproduktywne jest postrzeganie świata jedynie za pomocą tych skrajności. Kiedy dasz sobie wmówić że możesz wszystko i niestety jak większość, tego wszystkiego jednak nie osiągniesz, to będziesz się czuł zawiedziony, oszukany i potraktowany niesprawiedliwie przez życie. Kiedy zaś uznasz, że nie możesz niczego, bo cokolwiek byś nie zrobił to i tak nie polepszysz swego losu, bo jak mówi Franklin właśnie dołączyłeś do tych, którzy umierają w wieku dwudziestu pięciu lat ale czekają z pochówkiem aż do siedemdziesiątki. Kiedy dawniej pracowałem z ludźmi chcącymi zrzucić kilogramy nigdy im nie tworzyłem wizji pięknej wysportowanej sylwetki, czy wyglądu misss uniwersum. Mówiłem jedynie, że już kilka kilogramów mniej zazwyczaj wystarcza by się lepiej poczuć. Ale by te kilka kilo można było zrzucić, trzeba zacząć od zrzucenia stu gram. Zaś żeby to było możliwe trzeba przestawić w swojej własnej głowie sposób myślenia i widzenia siebie w świecie. Zamiast więc myśleć kim możesz, czy kim nie będziesz w stanie stać się za dziesięć lat, pomyśl co możesz zrobić właśnie teraz? Jaka zmiana jest w twoim zasięgu w ciągu dzisiejszego dnia. Tu i teraz. Właśnie w tej chwili. Kiedy się nad tym głębiej zastanowić okaże się, że zawsze coś można zmienić. I zazwyczaj ta mała zmiana nie wymaga od nas jakiegoś niebotycznego wysiłku. Żeby przenieść górę trzeba nie lada siły, ale usunięcie z drogi przed nami jednego przeszkadzającego nam kamienia, czasem wymaga dużo mniej siły niż można byłoby się spodziewać. I od razu wygodniej się idzie. Znam ludzi, którzy w ten sposób, kamyk po kamieniu dokonywali istotnych zmian w sowim życiu. Udawało im się nie dlatego, że wierzyli iż mogą wszystko ale dlatego że podejmowali próby zrobienia czegokolwiek. W efekcie nie otrzymywali sławy, bogactwa czy innych precjozów. Jednak sprawiali, że zaczynało im się po prostu lepiej żyć. A czyż już samo to nie jest warte zachodu? Ja tymczasem rozważę jeszcze raz swoje zainteresowanie baletem! Pozdrawiam

mogę wszystko nic nie muszę podkład